Deel 1 gemist? Klik deze link.
*
Wat M. ook doet, het heeft geen zin, er is geen enkele controle meer. De auto schuift zijdelings op de linker weghelft en glijdt meedogenloos naar beneden. Nu glijden we nog keurig op het beijzelde asfalt, maar verderop nadert een bocht in de weg meedogenloos snel. M. rukt aan het stuur, probeert afwisselend met het gaspedaal en de rem weer grip op de weg te krijgen maar het mag niet baten. Onderwijl nog achteloos een paar lemmingen verpletterend en snel vaart vermeerderend, ligt onze auto op koers om in die bocht het zwarte niets van de berm in te schieten.
Met wijd opengesperde ogen kijken we elkaar ongelovig aan. Gelijktijdig kijken we achterom, naar de achterbank, waar onze kinderen nietsvermoedend nog steeds aanwijzingen geven hoe we volgens hen het beste de lemmingen kunnen ontwijken. Ik kijk naar hun opgewonden gezichten en zuig, in weerwil van mezelf, elke lijn, elke nuance, van hun ogen, huid, haar, lippen, mond, wenkbrauwen in me op. Ik luister naar de klank en de kleur van hun stem alsof die nooit meer zal klinken. Dan zie ik de uitdrukking op hun gezicht en de blik in hun ogen veranderen in schrik, ontzetting en rauwe angst, als zij zien wat wij inmiddels weten. Vragend boren hun ogen zich in de onze en begint hun mond een gil te vormen…
**
Wil je als eerste weten hoe dit afloopt? Abonneer je dan op de Nieuwsbrief van Piekje of like Piekje op facebook.
