Ik zit achter de laptop, Pieker mijn Piekjes de modderput in, trek ze er weer uit, spuit ze af met de hogedrukspuit en begin weer opnieuw met kneden en vormgeven.

Af en toe slaat de paniek toe, barst ik bijna in tranen uit. Twijfel omklemt dan mijn hart in een ijzeren greep, brokkelt mijn zelfvertrouwen af en vervaagt mijn motivatie in de mist. Ben ik op de goede weg? Maak ik er meer van dan het is? Maak ik mezelf iets wijs?

Verdrinkend in een modderpoel van faalangst, slaat dit een paar minuten later om in totale euforie. Ik ram op de toetsen van het toetsenbord, mijn vingers kunnen mijn gedachten niet bijhouden en ik struikel over mijn ongeduld om de woorden uit mijn hoofd en op papier te zetten. Voordat ik ze weer kwijt ben, voordat ik het draadje weer kwijt ben in de wirwar in mijn hoofd.

Het is etenstijd, ik moet hoognodig gaan koken, maar ik heb geen tijd. Ik moet mijn woorden kwijt. Mijn altijd begripvolle man kookt en zet een feestmaal op tafel. Broodje hamburger speciaal. Ik schrok het eten naar binnen en ren ondankbaar weer naar mijn laptop. Om daar tot de ontdekking te komen dat ik tussen de woorden, de zin niet meer zie.

Met een snik en een zucht, klap ik de laptop weer dicht en staar beschuldigend naar mijn vingers. Alsof die er wat aan kunnen doen.

Ik kom bij zinnen en realiseer me dat ik tekort schiet. Ik nestel me tussen mijn kinderen en mijn man en probeer weer in het hier en nu te komen.

Onlangs ben ik begonnen met het bundelen van mijn Piekjes. Ik probeer er een rode lijn in te krijgen, ik schrijf, herschrijf, schrap, voeg toe en schiet voor geen meter op. Ik ben bezig met drie verschillende opzetjes en geen van allen kunnen mijn goedkeuring vinden. Hoe langer ik ermee bezig ben, hoe minder ik er in zie. Hoort dit bij schrijven? Gaat elke schrijver hier doorheen? Als een ongeleid projectiel, zoekend naar een nog onbekend doel, roer ik de Piekjes door elkaar, herschik ze, raak de draad kwijt en delete in blinde paniek de helft. Ik besluit drie keer per dag er maar helemaal mee te stoppen en begin net zo vaak weer opnieuw.

Uit alle macht probeer ik mijn focus te behouden, maar dwaal telkens weer af. Als een kind ren ik achter de woorden in mijn hoofd aan, daarmee mijn bestemming uit het oog verliezend. Ik kom terecht op allerlei kleine zijpaadjes, die maar sporadisch belopen worden en die mij doen nadenken over gebeurtenissen en mensen, die ik dacht vergeten te zijn. Sommigen zijn doelbewust onder een laag spinnenweb geschoven, sommigen herinner ik me als de grote schatten die het zijn.

Ik wil heel graag geloven dat ik uit mijn Piekerigheid, die mijzelf (en anderen) soms tot wanhoop drijft, iets kan boetseren dat de mensen laat lachen, een traan laat wegpinken, dat mensen kan raken op wat voor manier dan ook.

Dan roepen alle twijfels de vraag op: waaróm schrijf ik?

In feite, ben ik begonnen met schrijven, simpelweg omdat het op schrift zetten van mijn Piekjes mij zo ontzettend veel plezier, maar ook ontlading geven. Waar het me in het dagelijks leven ontbreekt aan het zelfvertrouwen mezelf te zijn, mezelf te laten zien, lukt me dat op papier wel. Behalve paardrijden is er niets in mijn leven geweest dat me zoveel voldoening geeft om te doen. Bovendien zie ik het als een soort erfenis voor mijn kinderen. Omdat het de fotoalbums aanvult met verhaaltjes. Dat is toch fantastisch? Dat is toch bijzonder? Dat zou toch voldoende moeten zijn?

Waarom hunker ik dan toch zo naar erkenning? Ben ik dan een onverbeterlijke narcist? Heb ik zoveel behoefte aan bewondering, aan schouderklopjes? Of heb ik zo’n laag zelfbeeld, ben ik zo onzeker? Waarschijnlijk een beetje van beiden. Eerlijk is eerlijk.

Dan ineens, uit het niets, heb ik inspiratie voor een nieuw Piekje. Ik schuif mijn bundel-to-be opzij en stort me in de wereld van mijn alter-ego. Ik herbeleef mijn capriolen, dik het hier wat aan en schaaf het daar wat af, maar durf mezelf via mijn Piekje te laten zien. Ik zie en begrijp waarom sommige mensen moeite met me hebben, maar ook waarom mensen van me houden. Via het schrijven van mijn Piekjes accepteer ik, omarm ik wie ik ben en weet ik weer waarom ik het zo fijn vind om te schrijven. Omdat ik daar mezelf durf te zijn en daar vrede mee heb. Dat rimpelt door naar het echte leven. Sinds ik schrijf, heb ik mijn schouders gerecht, staat mijn kop weer omhoog.

Als in een trance, schrijf ik mijn Piekje, herlees het daarna tig keer, pas het hier en daar wat aan en plaats het dan uiteindelijk op mijn website.

Tevreden open ik mijn bundel-to-be weer op mijn laptop. Ik Pieker mijn Piekjes de modderput in, trek ze er weer uit, spuit ze af met de hogedrukspuit en begin weer opnieuw met kneden en vormgeven.