Het gejank van de wekker trekt me meedogenloos uit mijn ik-doe-net-alsof-ik-slaap-en-wie-weet-val-ik-dan-wel-écht-in-slaap-modus en laat alle hoop op nog een sprankje nachtrust verdampen. De onzekerheid van de afgelopen weken en het wikken en wegen voor de toekomst, maken dat ik slecht slaap. Ons huis is verkocht, onder voorbehoud van financiering, maar nog steeds hebben we geen idee, waar we over een paar maanden gaan wonen. Het afwachten, het passief zijn, het niet kunnen focussen op een specifiek doel, valt me zwaar. Het is een extreem lesje geduld uitoefenen en laat dat nou net mijn grootste makke zijn.
M. slaapt altijd, overal en onder alle omstandigheden. Gelukkig, maar soms luister ik woest van jaloezie naar zijn regelmatig geronk en wilde dat de rollen voor een paar nachtjes omgedraaid waren. Tevreden knorrend laat M. me los uit zijn liefdevolle wurggreep en stapt al schetend het bed uit. We hebben gisteren niets bijzonders gegeten, maar toch houd ik de deken beschermend voor mijn neus. Je weet het ten slotte maar nooit. Gelukkig is het gepruttel vrijwel reukloos en opgelucht kijk ik toe hoe hij om het bed loopt, zijn kleren bij elkaar zoekt en de slaapkamer uit beent.
Heel soms verlang ik terug naar de tijd waarin we nog de schijn ophielden dat we netjes opgevoed waren, maar over het algemeen geeft dit wangedrag mij vreemd genoeg een gevoel van veiligheid en geborgenheid. Al moet ik zeggen dat het Al Bundy gehalte mij soms ietwat te gortig wordt. Helemaal omdat de kinderen dit ook overnemen. Dat pruttelende en valse lucht burpende huishouden van ons levert inmiddels zowat ontploffingsgevaar en geluidsoverlast op.
Vandaar ook dat wij zo graag buitenaf willen wonen. Dan hoeven we alleen nog maar de schijn op te houden wanneer er visite is. Wat dat betreft zitten we nu hier in Noorwegen wel goed. Ware het niet dat het nadeel van heuvels is, dat geluiden echoën, dus die komen nog eens een keer of drie terug om zeker te weten dat iedereen in de wijde omtrek het gehoord heeft. Zo wordt er hier ook regelmatig op een andere manier geknald, namelijk geoefend voor de jacht op een soort schietterrein een groot stuk verderop in de bossen achter ons huis. Afhankelijk van hoe de wind staat, daveren dan de schoten door het dal en jagen ons en onze hond de stuipen op het lijf.
De eerste dag in dit huis, vonden wij in de woonkamer, in een hoek naast een kast twee echte geweren. De munitie lag erbij. Noem me maar wereldvreemd, maar ik had nog nooit een echt geweer van dichtbij gezien, laat staan aangeraakt. Ik schrok me dan ook het leplazerus. Was dat normaal? Was dat hier dan nodig? Waarvoor? Om je te verdedigen? Mijn fantasie ging met me op de loop en gaf me zacht gezegd geen prettig gevoel.
M. daarentegen, kon zijn enthousiasme niet verbergen en transformeerde voor mijn ogen in een ware cowboy. Hij nam de geweren in zijn handen, checkte of ze geladen waren en oefende buiten op het balkon even droog met beide geweren. Alsof hij nooit anders had gedaan. Een soort oerinstinct nam het van hem over en hij maakte aanstalten om de geweren te laden en in het echt uit te proberen. Idioot. Eén blik van mij was genoeg om hem van gedachten te laten veranderen en met zichtbare tegenzin legde hij de geweren hoog bovenop de kast. De munitie verstopten we ergens anders.
Toen ik de vondst van de geweren meldde aan de eigenaar begon hij te lachen. Ja, die was hij inderdaad vergeten om weg te halen. Maar joh, dit waren ‘gewoon’ buksen, leuk voor de kinderen om spelenderwijs mee te oefenen, dus we mochten ze zolang wel gebruiken als we wilden? Ik viel van ontzetting zowat van mijn stokje en kon geen woord uitbrengen, dus nam M. als een echte heer dit stokje over. Terwijl ik naar adem hapte bij het idee dat A. en J. zouden “spelen” met deze geweren, vertelde M. grappend dat wij alleen schoten met onze camera’s. De eigenaar lachte beleefd, maar het was duidelijk dat dit voor hem maar een schraal alternatief was voor het echte werk.
Ik kijk vanonder mijn wimpers naar het fantastische stel benen dat de slaapkamer uit loopt en besluit nog even te blijven liggen. Ik draai me op mijn rug en kijk omhoog naar de kanten hemel van het prachtige hemelbed waar wij nu in slapen. Het bed is kingsize en uitgevoerd in zwaar, rijkelijk bewerkt, donkerkleurig hout. De gordijnen en het stoffen plafond is echter bruidsjurkachtig wit en daardoor maakt het geheel ondanks het donkere hout toch nog een fris, jong geheel.
Een herinnering aan een heel ander hemelbed uit een ver verleden flitst door mijn hoofd. Dat bed had ik voor vijfentwintig euro bij de kringloopwinkel op de kop getikt toen ik probeerde mijn gehalveerde inboedel weer compleet te maken. De man die ik toen liefhad, bleek het gras in verschillende tuintjes, groener te vinden. Egoïstisch als ik was, wilde ik niet delen, dus was het sprookje al gauw over. Ik wilde dan ook geen nacht meer slapen in het bed waarin wij de illusie van liefde bedreven hadden. Ik sliep daarom al een tijdje in het éénpersoonsbed waarin ik als kind opgegroeid was. Echter dat kleine bed benadrukte mijn gevoel van eenzaamheid, dus de vondst van dit hemelbed gaf hoop, en ruimte voor een nieuwe toekomst met daarin misschien wel nieuwe romantiek. Het bed zat zo krakkemikkig in elkaar dat het nauwelijks mijn toen 53 kilo wegende lichaam kon dragen, maar het ging om het idee.
Dat ik die romantiek al snel zou vinden bij het welriekende exemplaar, dat zojuist de kamer verliet en dat bij het woord romantiek denkt aan een stevig potje… ehm… dammen en die al vloekend het waxinelichtspoor dat ik ooit een keer gemaakt had, uitblies, onder het uiten van verwensingen of ik wel goed snik was en of ik de boel soms in de hens wilde laten vliegen, had ik niet gedacht. Het leven zit vol verrassingen.
Ik heb mijn definitie van romantiek inmiddels wat bijgesteld. Schaamteloos scheten laten in elkaars bijzijn bijvoorbeeld. Het toppunt van romantiek!
