Dobberend in haar bootje,

kwetsbaar in haar blootje.

Van alle hoop ontdaan,

niet wetend waar heen te gaan.

tot in het diepst bevroren.

Haar hart gebroken.

zoveel onbesproken.

Als een amputatie het gemis,

waar geen surrogaat voor is

De fantoompijn allesverslindend,

dood en leven verbindend.

Geen bemoedigend zuchtje wind,

niets meer wat haar bindt

Geen motiverend eiland in zicht,

haar verdriet en woede ongericht.

Meegevoerd door de stroming,

overweegt ze een ontkoming.

Bewogen door de golven,

door wanhoop bedolven.

Ze staat en kijkt de diepte in:

Zal ze voor haar leven strijden?

Geeft dat haar lichaam nog wat zin?

Of laat ze zich zachtjes wegglijden

Die barmhartige diepte in.

Door besluiteloosheid verlamd,

staat ze voor die rand,

Het water houdt zich eindeloos stil,

wacht roerloos en kil.

Berustend gaat ze zitten

en gaat in haar herinnering spitten.

Haalt haar schouders op,

haalt haar leven op.

Ze glimlacht om haar fouten,

huilt om haar geliefde.

geeft haar mening ongezouten

aan ieder die haar griefde.

Aan tijd en stilte geen gebrek,

geeft ze alles een plek.

Voelt ze zich elke dag iets beter

en dan ineens binnen een meter:

Vaste grond onder haar voeten.

Nu zal ze wel moeten.

Onwennig zoekt ze haar balans.

Onwillig grijpt ze haar kans.

Met de moed der wanhoop,

ergens gevonden in haar tenen.

Wadend door de dagelijkse stroop,

op onzekere, wankele benen,

maakt ze aarzelend een nieuw begin,

zoekend naar een nieuwe zin.

Mogelijkheden onbeperkt,

door ervaringen gesterkt.

Recht haar schouders en ademt in,

Borst vooruit, omhoog die kin!

Komaan, doorgaan!

Door een flintertje moed gedreven

gaat ze haar leven beleven.

Wanneer na een eeuwigheid

dat flintertje is uitgegroeid.

Wanneer na heel veel tijd,

het leven weer wat boeit,

kijkt ze achterom naar wat ze verloren is,

de herinneringen haar erfenis.

Ze koestert deze schat,

die verlichten nu haar pad.

Ze eert haar verlies door de liefde door te geven.

Ze besluit naar echtheid te streven.

Ze laat zich adviseren door de herinnering.

Het gemis nu juist haar fundering.

Ze omarmt wat er echt toe doet.

Ze koestert meer dan ooit haar eigen bloed.

Lacht om onbenulligheden en pech

En gaat haar eigen, unieke weg…