Een beetje nerveus ben ik wel. Al een tijdje correspondeer ik met een lezeres van mijn Piekjes. Alles lijkt te kloppen, het klikt. Toeval wil, dat ze ook nog eens in de buurt woont. Dus, onlangs de stoute schoenen aangetrokken en afgesproken om te gaan hossen door de bossen met onze hondenmaatjes.
Ik heb er zin in, maar ik zou Piekje niet zijn, als ik geen beren op de weg zie. Zo, via de mail is het leuk, maar wat nou als de werkelijkheid tegenvalt? Wat nou, als daardoor onze onderhoudende gesprekken via de mail, nu in één klap afgelopen zijn? Zou toch eeuwig zonde zijn.
Toch ben ik onderweg om haar op te pikken. Ze heeft me, heel attent, instructies gegeven hoe bij haar huis te komen en me gewaarschuwd voor wegafzettingen, maar op de één of andere manier krijg ik het toch voor elkaar om tig keer terug en om te moeten rijden.
Ik ben met de kabouterauto, die gisteren een compleet nieuwe uitlaat heeft gekregen. De garagehouder had me al gewaarschuwd voor een luchtje, maar dat het zo erg zou zijn, had ik niet voorzien.
Ik parkeer, ietwat te laat, mijn dampende, rokende auto voor haar huis en schaam me diep. De lucht die onder de auto vandaan komt is niet te harden. Een rijdende stinkbom. Mooie binnenkomer. Zodra ze naar buiten komt, struikel ik over de woorden in mijn haast uit te leggen waarom de auto zo verschrikkelijk meurt.
Gelukkig moet ze er om lachen en propt zichzelf en haar hond met moeite in de auto. Het past precies. Comfortabel is iets anders, maar ook daar slaat ze zich met een grijns doorheen.
Eénmaal op de bestemming aangekomen, laten we mijn auto dampend achter en verwijderen ons snel van dit onwelriekende en op deze locatie totaal misplaatste gevaarte en duiken het frisse bos in.
Zoals altijd, wanneer ik ga wandelen, keert de rust binnen een paar honderd meter, weer terug in mijn hoofd en geniet ik van de wandeling, van onze honden en onze conversatie. Gelukkig is de werkelijkheid, voor mij in ieder geval, niet veel anders dan onze mailwisseling.
De honden negeren elkaar op een vriendelijke, goedmoedige manier, dus ook hier geen vuiltje aan de lucht. Overmoedig pak ik een stok en slinger die voor me uit. Beide honden zijn enthousiast en spannen zich in om als eerste de buit te pakken te krijgen. Al bij de tweede keer gaat het mis. Gelijktijdig grijpen ze de stok met hun bek, een tand schampt langs het oor van Sammie, een piep, een grom en een grauw en ik besluit de stok te laten voor wat het is. De honden rennen verder alsof er niets gebeurt is en we vervolgen onze weg.
Dan komen we ineens tot de ontdekking dat Sammie aan het bloeden is uit haar oor. En hoe. Inmiddels is haar hals al doorweekt. Het wondje op zich stelt niets voor, een klein scheurtje, maar die oren zijn enorm goed doorbloedt en doordat ze haar hoofd telkens schudt, slaat haar kapotte oor met kracht op haar hoofd, wat het wondje steeds groter maakt en het bloed sproeit als een waaier om haar heen. Als je nagaat dat honden, door het schudden van hun bek, hun prooi de nek kunnen breken, kun je je voorstellen met wat voor kracht dat gaat.
We pogen het bloeden te stelpen door het oor met zakdoekjes te verbinden en vast te zetten met een uit een jaszak opgediept elastiekje, maar dat heeft geen zin. Eén keer schudden en ons noodverbandje vliegt al door de lucht.
Elke keer weer lijkt het bloeden gestopt te zijn, maar dan schudt ze een keer met haar hoofd, en het bloeden begint weer van voren af aan.
We doen ons best om toch nog een beetje van onze wandeling te genieten, maar de glans is eraf. We balen beiden als een stekker.
Wanneer we weer terug zijn bij de auto, prop ik Sammie in een deken op de achterbank, in de hoop dat ze blijft liggen. Ijdele hoop, die auto zal ik nooit meer kunnen verkopen. Een waaier van bloeddruppels siert de bekleding en het plafond van de auto. Sammie is inmiddels doorweekt door het bloed en ziet eruit alsof ze dodelijk gewond is. Het bloed in haar vacht begint te stinken en een penetrante ijzerlucht hangt in mijn autootje.
Ietwat beteuterd zet ik mijn lezeres af bij haar huis. Ik bel mijn man om hem te waarschuwen voor mijn komst, maar vooral om de kinderen bezig te houden, want die zullen zich rot schrikken als ze Sammie zo zien.
Eénmaal thuis, til ik Sammie uit de auto, wikkel de deken om haar heen en hannes met de sleutels om het huis binnen te komen. Daarbij laat ik de deken, die ik angstvallig over haar kop hield, los en ja hoor, zodra ik het huis binnen stuntel begint Sammie te schudden met haar kop, daarmee onze witte muren, het plafond en de vloer besproeiend met fijne bloeddruppels.
Ik haast me de trap op, de badkamer in, waar mijn man het bad al vol heeft laten lopen met lauw water. Het water kleurt donkerrood zodra ik Sammie erin zet. Voorzichtig was ik de dikke klonters gestold bloed uit haar vacht, ondertussen haar kop stevig vasthoudend.
Mijn man komt poolshoogte nemen en schrikt zich een ongeluk. Bij een wondje aan het oor, verwacht je niet een bad gevuld met bloed te zien.
Uiteindelijk met de hulp van het allewetende Google vinden we een manier om het oor te immobiliseren. Het oor wordt over het hoofd gelegd, tussen twee gaasverbandjes met vaseline en daaromheen wordt verband gewikkeld. Niet alleen het oor is zo geïmmobiliseerd, ook Sammie, want ze denkt, dat ze met dat verband om haar kop, ook niet meer kan lopen. Doodongelukkig blijft ze liggen waar we haar neerleggen. Ze verroert geen vin meer.
De volgende ochtend wikkel ik het verband eraf en neem een kijkje. Het wondje lijkt dicht te zitten. Tevreden loop ik naar de prullenbak om het verband weg te gooien. Wanneer ik terug loop, zie ik Sammie zitten met naast zich al een plasje bloed. Ook de direct omgeving is weer voorzien van kleur.
Gehaast pruts ik er een nieuw verband omheen en bel de dierenarts. Ik kan direct terecht, dus ik scheur als een malloot naar de dierenartsenpraktijk.
Ik zet Sammie op de behandeltafel en leg uit wat er gebeurt is, ondertussen het verband eraf halend. De dierenarts bekijkt het oor en stelt vast dat het wondje inmiddels dicht is. Met een vermoeide stem zegt ze: “Het heeft zichzelf opgelost, hier hoef ik niets meer aan te doen.” Ze wisselt een blik van verstandhouding met de assistente. Ik zie ze denken: “Weer zo’n overbezorgde diereneigenaar die overdrijven tot kunst heeft verheven”.
Ze heeft het nog niet gezegd of Sammie schudt een keer met haar hoofd en de dierenarts heeft haar hele gezicht onder het bloed zitten. En haar kleren. En de muren. En de tafel. En alles daaromheen.
Dit verandert de zaak. Voor hechten en de bijbehorende roes is het wondje eigenlijk te klein, dus het moet gelijmd worden. Helaas is de lijm niet voorradig op deze locatie en wordt ik verzocht de dierenarts te volgen naar een andere locatie.
Daar aangekomen wordt het oor succesvol gelijmd. Als ik bij de balie van praktijk sta om te betalen, schudt Sammie weer een keer met haar hoofd en wederom regent het bloeddruppels. De witte, steriele ruimte is gelijk een stuk kleurrijker.
Het wondje is op een andere plek opengegaan en wordt gehaast opnieuw gelijmd. Deze keer wordt er ook een verband aangelegd en wordt me dringend aangeraden dit de eerste dagen ook zo te houden. Alsof ik dat zelf niet kon bedenken. Maar ik knik braaf en onnozel. Terwijl ik de kliniek verlaat, zijn er inmiddels al twee mensen bezig om de bebloede welkomsthal schoon te maken. Wetend dat op de andere locatie ook driftig gepoetst zal moeten worden, stap ik me toch ietwat schuldig voelend in mijn grijs met rood bespikkelde kabouterauto. Wat een bloedbad. Wat een ravage.
Thuis aangekomen begin ik aan het reinigen van onze muren en vloer. Een heidens karwei, bloed laat zich nou eenmaal moeilijk verwijderen. Maar bebloede muren is niet bevorderlijk voor de verkoop, we hebben morgen een bezichtiging, dus alles móet schoon! Het kost wat tijd, maar het lukt.
Sammie is de dagen daarop met geen stok in beweging te krijgen. Ze denkt echt dat ze niet meer kan lopen. Stom beest.
Wat mijn rendez-vous met mijn lezeres betreft: tsja…. je kan niet zeggen dat ze niet gewaarschuwd was. Typisch Piekje!
*
