Gekkenwerk. Met een langzamerhand tot storm aanzwellend gevoel van paniek bekijk ik mijn to-do-lijstje. Nog geen enkel vinkje is gezet. Dit gaat nooit lukken. Bovendien: waar moet ik beginnen! Elk punt op het lijstje hangt van het andere af. Zonder het een, kan ik het ander niet afstrepen.
Pas gisteren werd ons de mogelijkheid geboden om ons als gezin drie maanden te vestigen in Noorwegen om er te proeven aan het Noorse leven. Waanzinnig natuurlijk! Dolenthousiast verloren we ons even in de meest idyllische dagdromen van een Pipi Langkous huis in de bergen, elanden in de achtertuin en vuurtjes stoken op, na een heel weekend zwerven door de ruwe natuur, behaalde bergtoppen.
Echter vandaag druppelt de werkelijkheid weer langzaam binnen. De kinderen moeten volgende week naar school. De zomervakantie is voorbij. Ik kan ze niet zomaar van school halen. Zij hebben leerplicht. Daar moet toestemming voor komen. Hoe doe ik dat? Bovendien moeten ze dan in Noorwegen naar school. Kan dat zomaar? De dieren: poezels en hond, die moeten natuurlijk ook mee. Wat zijn de invoereisen? Moeten we een visum aanvragen? Hoe doe je dat? Hoe zit het belastingtechnisch? Werken in Noorwegen, wonen in Nederland? Google weet raad en binnen no-time staan er weer dertig punten extra op mijn lijstje.
Waar een wil is, is een weg, blijkt, want een week later zitten we in een volgepakte auto die hopelijk voldoende herbergt om drie maanden in Noorwegen door te komen. Inclusief hond en toebehoren. De poezels zouden ook mee, maar dat paste écht niet meer. Gelukkig konden zij terecht bij Pake, dus ook dat werd op het laatste nippertje nog geregeld.
Het is één uur ’s nachts, de auto is ingepakt, het huis afgesloten. We hebben, behalve van onze familie, van niemand afscheid genomen. Zelfs het afscheid van de familie, kun je nauwelijks een afscheid noemen. De buren weten nog van niks. Er was gewoon geen tijd voor. Er was nergens tijd voor. Gelukkig staat de techniek voor niets en kan er op allerlei manieren contact opgenomen worden, maar het voelt wel raar…
Met een bizarre mix van gevoelens, rijden we langzaam de stille, donkere straat uit. Het avontuur tegemoet…
