Paniek trekt als een vloedgolf door mijn bijna naakte lichaam. Niet nu. Niet juist nu. Ik probeer me te ontspannen. Dat is tenslotte de bedoeling. Ontspanning. Totale ontspanning en genot. “Een weldaad voor lichaam en geest.” Maar hij fladdert door mijn onderbuik, zoekend naar een uitgang, de vrijheid.

Ik gun mezelf niet zo snel zo’n luxe. Want zo zie ik dat echt. Decadente luxe. Mjn man is aan het werk, de kinderen zijn naar school. En ik? Ik laat me verwennen. Echt verwennen. Verschil moet er tenslotte wezen. Ik voel me als een Gooische vrouw, behalve dan dat de make-up, de botox, het haar, de designers kleding, de hakjes, het decolleté én het geld ontbreekt.

Maar ik was er aan toe, echt aan toe. Dus ik had me voorgenomen er dan ook maar intens van te genieten. Ik zou me helemaal overgeven, nergens aan denken en ontspannen. Maar op het moment dat ik op mijn buik ga liggen, nog even wiebel met mijn onderlichaam, zodat ik perfect lig, steekt hij op en waait door mijn ingewanden. Scheetje zoekt een weg naar buiten. Angstzweet breekt los. Hoe genant is dit? Hoe los ik dit op? Hoe houd ik Scheetje binnen? Of hoe krijg ik Scheetje ongehoord en ongeroken naar buiten?

Haar vriendelijke, zachte stem vraagt me iets. Haalt me uit mijn totale-paniek-toestand. Ik mag kiezen. Verschillende oliën, verschillende namen. De één klinkt nog weldadiger dan de ander. Hoe moet ik kiezen? Ik heb geen idee. Ik kies voor een naam waarin iets met spierontspanning voorkomt. Het moet namelijk vooral functioneel zijn. Dus wanneer ze de namen op noemt, klamp ik me vast aan het woord spierontspanning. “Radiant Roses” en “Violet Light” klinken ook goed, maar die kan ik voor mezelf niet verantwoorden, die maken mijn schuldgevoel over mijn buitennissige ikke-ikke-ikke-moment alleen maar groter. Alhoewel… ontspanning moeten we nu juist niet hebben! Ontspanning laat Scheetje de vrijheid!

Ze gaat van start. Ze begint bij mijn benen. Ik probeer de spieren in mijn benen te ontspannen zonder dat mijn sluitspier hetzelfde doet. Best lastig als je dat bewust moet doen. Normaal gesproken is alles geregeld zonder dat je er ook maar een tel bij nadenkt. Wat een wonder eigenlijk. Maar als je bewust probeert de boel in goede banen te leiden, dan valt dat vies tegen.

Ze begint aan mijn rug. Ik hou van een stevige massage. Dat geaai, daar heb ik niets aan. Dat weet ze, dus moeiteloos past ze zich aan mijn voorkeuren aan. Al zou ik nu, op dit moment toch liever geaaid willen worden. De druk die ze zet op mijn spieren in mijn rug, rimpelt door naar mijn buik, waar Scheetje geprikkeld tegen de wanden van mijn endeldarm op botst. Ik kan toch moeilijk zowat recht in haar gezicht Scheetje laten vliegen?!!

Ze is een ongelofelijk lief, gevoelig en zachtaardig iemand, die hart en ziel geeft in haar massages, dus ik wil niet dat zij merkt dat het me lastig valt te ontspannen. Dat heeft ze niet verdiend. Straks denkt ze dat het aan haar ligt. Dus ik onderga een extreem ingewikkeld en gecompliceerd uur van op de juiste manier ontspannen en inspannen. De magie die ze in haar vingers heeft maakt dit behoorlijk lastig.

Nadat de massage voorbij is, haast ik me snel haar salon uit, mijn auto in. Ik draai het raampje van de auto open en start de auto. Ik laat Scheetje de vrijheid en terwijl deze door het raam naar buiten waait, voelt mijn lichaam dan eindelijk gelukzalig warm, ontspannen, weldadig aan. De opluchting is inmens.

Dan, honderd meter verder, realiseer ik me dat ik in al mijn haast om me te ontluchten, nog niet betaald heb. Terwijl ik terug rijd om dat alsnog te doen, beloof ik mezelf, de volgende keer gewoon te waarschuwen en Scheetje te laten gaan. Maar of ik dat durf?

*